Pojęcie środka trwałego
W przepisach ustawy o VAT nie znajdziemy definicji pojęcia „środek trwały”. Prostej definicji nie ma również w innych aktach prawnych. Ustawodawca obrał inną metodę. W różnych aktach prawnych wskazał warunki, które dana rzecz powinna spełnić, aby mogła zostać uznana za środek trwały.
I tak: Zgodnie z art. 3 pkt 15 ustawy o rachunkowości za środki trwałe uznawane są rzeczowe aktywa trwałe i zrównane z nimi, o przewidywanym okresie ekonomicznej użyteczności dłuższym niż rok, kompletne, zdatne do użytku i przeznaczone na potrzeby jednostki. W myśl tego przepisu środkiem trwałym są również ulepszenia w obcych środkach trwałych i inwentarz żywy.
Zgodnie z ustawami o podatkach dochodowych środkami trwałymi są:
1. podlegające amortyzacji, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie,
2. kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:
– budynki, budowle, lokale stanowiące odrębną własność,
– maszyny, urządzenia,
– środki transportu,
– inne przedmioty o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok wykorzystywane przez podatnika do celów działalności gospodarczej albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy bądź leasingu.
W praktyce najczęściej występującymi środkami trwałymi są: nieruchomości (domy, mieszkania), maszyny, samochody, sprzęt komputerowy. Jak wspomniano na wstępie, każdy przedsiębiorca w odniesieniu do wykorzystywanego w swej własnej działalności środka trwałego może w wybranym przez siebie momencie podjąć decyzję o wycofaniu go z działalności gospodarczej i przeznaczeniu go na osobiste potrzeby. Postępowanie polegające na wycofaniu środka trwałego ze składników majątku firmy i przeniesienie go do prywatnego majątku nie jest ograniczone żadną normą.
