Wynagrodzenie za usługi dodatkowe – można stosować rozliczanie jak dla usług ciągłych

Spółka prowadzi internetową platformę logistyczną. W uproszczeniu, platforma jest oprogramowaniem służącym komunikacji pomiędzy załadowcami, przewoźnikami i spedytorami. Niezależnie od płatności abonamentowych, klienci mogą być obciążani przez Spółkę tzw. mikropłatnościami, które stanowią wynagrodzenie Spółki, należne w sytuacji skutecznego wykonania przez klientów dodatkowych czynności za pośrednictwem platformy (np. za monitoring przewozu).

Na gruncie zawartych z klientami umów usługi dodatkowe są realizowane w przyjętych umownie, miesięcznych okresach rozliczeniowych. Ustalenie ostatecznej wysokości wynagrodzenia za usługi dodatkowe jest możliwe dopiero po zakończeniu okresu rozliczeniowego.

Organ podatkowy, uwzględniając wyrok WSA we Wrocławiu z 26 maja 2020 r., I SA/Wr 943/19 (uchylający poprzednią interpretację) – za prawidłowe uznał stanowisko, że obowiązek podatkowy dla świadczonych usług dodatkowych powstaje z upływem każdego okresu rozliczeniowego przewidzianego dla tych usług. Skoro bowiem dla usług dodatkowych przewidziano następujące po sobie terminy rozliczeń, to nieuprawnione byłoby przyjęcie, że obowiązek podatkowy dla tych usług nie powstaje na gruncie art. 19a ust. 3 ustawy o VAT (tj. z chwilą upływu każdego z okresów rozliczeniowych dla Usług dodatkowych), a na zasadzie z art. 19a ust. 1 ustawy o VAT (tj. z chwilą realizacji poszczególnych czynności składających się na usługi dodatkowe).

Uznaje się, że możliwość wydzielenia poszczególnych czynności w ramach danych, powtarzalnych świadczeń nie przesądza o tym, iż obowiązek podatkowy powstaje dla każdej z tych czynności z osobna. Istotne są bowiem ustalenia umowne stron – jeśli powtarzalne świadczenia są rozliczane w okresach rozliczeniowych, to w takim wypadku kluczowy nie jest moment realizacji poszczególnych czynności składających się na te świadczenia, lecz moment upływu okresu rozliczeniowego dla tych świadczeń.