Posiadanie zaplecza nie decyduje o stałym miejscu prowadzenia działalności

W sprawie niemiecka spółka przez nieokreślony czas dostarcza materiały oraz wyposażenie polskiej spółce, która to następnie montuje komponenty, magazynuje towary w celu uszlachetnienia oraz magazynuje gotowe towary do momentu ich dostawy do spółki. Po zrealizowaniu usługi przez polską spółkę towary powracają do spółki niemieckiej. W tym miejscu należy się odnieść do art. 11 Rozporządzenia Nr 282/2011 z 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej.

Z przepisu tego wynika, że „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce, inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Wydawać by się mogło, że tylko w sytuacji, w której podmiot będzie posiadał własne zaplecze personalne i techniczne będzie można mówić o stałym miejscu prowadzenia działalności.

NSA podkreślił, jednak, że opierając się na orzecznictwie TSUE, nie jest konieczne posiadanie własnego personelu i zaplecza technicznego, o ile dostępne jest porównywalne konieczne zaplecze, nad którym podatnikowi przysługuje porównywalne prawo do kontroli. Bez znaczenia pozostaje również dla NSA fakt, że niemiecka spółka posiada zarząd w Niemczech i wszelki decyzje strategiczne są podejmowane na terytorium Niemiec. Podkreślenia wymaga to, że ze stałym miejscem prowadzenia działalności gospodarczej nie należy utożsamiać intensywności i częstotliwości podejmowanych działań w ramach działalności.